Czytając diabelską korespondecję - "Listy starego diabła do młodego" C.S. Lewis

Pewnie większość z Was zna C.S. Lewisa jako autora Opowieści z Narnii. Zanim jednak w 1950 roku miliony czytelników odnajdzie przejście do Narnii w starej szafie, to wcześniej (1942) światło dzienne ujrzą Listy starego diabła do młodego.

O czym mogą pisać diabły i dlaczego w ogóle sięgnęłam po taką korespondencję?

Książkę przeczytałam z polecenia, a intrygujący tytuł tylko podsycił we mnie żądzę zatopienia się w jej kartach. Każdy list to odpowiedź starego diabła Krętacza na sprawozdania przesyłane mu przez jego siostrzeńca Piołuna. Doświadczony w kuszeniu Krętacz daje rady młodszemu pobratymcowi, jak skutecznie zwodzić człowieka ( Pacjenta) i mącić mu w głowie tak, aby sprowadzić na jego duszę wieczne potępienie.

Jeśli potraktowałabym tę lekturę dosłownie to napisałabym, że jest to bardzo dobry poradnik o tym, jak prowadzić życie pełne obłudy, pychy, nienawiści, chciwości, niezaspokojonych żądz. W rzeczywistości są to jednak filozoficzne rozważania o ludzkiej naturze - o tym, do jakich konsekwencji może doprowadzić pielęgnowanie w sobie “ciemnej strony mocy”. 

Książka jest krótka (237 stron) jednak przyznaję, że treść czasami była trudna w odbiorze i  lektura mi się dłużyła. Krętacz w swoich listach używa często tak wysublimowanego języka i takiej konstrukcji zdań, że nie raz musiałam zatrzymać się dłużej przy jakimś akapicie by zrozumieć, co autor miał na myśli. Jednak nie mogę przez to napisać, że jest to tytuł niegodny polecenia - jest i na pewno wielu z Was ma na swoim koncie takie książki, które pomimo trudności w odbiorze zostawiły w Was pewien ślad i chęć do dalszych rozważań.

W końcowym postscriptum C.S. Lewis wspomina, że wielokrotnie był zachęcany do uzupełnienia pierwotnie napisanych “Listów” jednak nigdy tego zrobił, gdyż pisanie z perspektywy diabolicznej to zbyt duży wysiłek duchowy. Daje to mi nadzieję, że całkowite przyjęcie takiej postawy jest jeszcze trudniejsze w życiu.